Zapraszam na kolejny odcinek mojego autorskiego podcastu, którego scenariusz napisało życie: OSS. Okiem Służb Specjalnych. Tym razem w audycji typu Archeo cytuję fragmenty monografii przedwojennych o środkach i metodach pracy przedwojennej Dwójki w odniesieniu do walk ulicznych ?
Ostrzeżenie:
Czytasz o tym, co naprawdę wydarzyło się w przeszłości. Wszelkie podobieństwo do aktualnych wydarzeń oraz postaci współczesnych jest całkowicie przypadkowe (i niezamierzone)!
Ponadto w tym odcinku podcastu OSS. Okiem Służb Specjalnych używam słów, które mają jedynie charakter opisowy (poznawczy).
W żadnym wypadku nie traktuj ich jako pojęcia wartościujące (które z natury rzeczy niosą ze sobą ładunek emocjonalny)!
Miłego słuchania. Lub czytania (transkrypcji) ?
O CZYM POSŁUCHASZ I PRZECZYTASZ
W tym odcinku podcastu usłyszysz o :
- wykorzystaniu wywiadu (politycznego) i rozpoznania (wojskowego) podczas walk ulicznych,
- pracy wywiadu agenturalnego (zwanego agencyjnym) w walkach miejskich,
- zadaniach propagandy ukierunkowanej na pokonanie buntowników.
- Zero teorii. Sama praktyka…
A przy okazji...
Jeśli interesuje Cię tematyka Bloga:dołącz do grupy na Facebookuobserwuj Fanpage Bloga na Facebookuzasubskrybuj Newsletterobserwuj Instagram
I nie zapomnij zaglądać na Vloga i odsłuchiwać Podcastów🙂
TUTAJ zostaniesz Patronem Bloga!Zaś jeśli jeszcze nie wiesz kim jestem, to przeczytasz o mnie zarówno na Blogu, jak i na LinkedIn.
Miłego słuchania. Lub czytania (transkrypcji) ?
A TERAZ PO KOLEI…
OSS 046. Walki uliczne.
Albo ściągnij i posłuchaj w wolnej chwili.
TRANSKRYPCJA
Okiem Służb Specjalnych.
Czyli podcast dla chcących zrozumieć świat mniej lub bardziej tajnych służb.
Zaprasza: Piotr Herman
Szpiegul.pl
Cześć!
WALKI ULICZNE
Zapraszam na odcinek podcastu typu Archeo, w którym cytuję rewelacyjne fragmenty monografii z 1928 roku dotyczące pracy wywiadu politycznego i rozpoznania wojskowego w trakcie tzw. „małej wojny” czyli walk ulicznych w zbuntowanych miastach
Transkrypcję tego odcinka podcastu znajdziesz na Blogu typu Intelligence o nazwie Szpiegul.pl, gdzie serdecznie Cię zapraszam.
Ponadto serdecznie dziękuję za lajki i komentarze we wszystkich mediach społecznościowych, na czele z YouTube’owym kanałem Szpiegul.pl. Dzięki nim te durnowate algorytmy wyciągają materiały na wyższe pozycje, wskutek czego materiały docierają do dalszych zainteresowanych osób.
Dlatego proszę Cię o więcej.
I tyle…
Zaczynamy!
DZIEŁO GROTA
Dowódca Armii Krajowej, gen. bryg. Stefan Rowecki, znany najbardziej pod pseudonimem „Grot„, miał niemałe kwalifikacje do organizowania i dowodzenia konspiracją typu miejskiego. Posiadał on ogromny dorobek twórczy w zakresie piśmiennictwa militarnego (w II RP opublikował 114 różnych prac) dotyczącego najistotniejszych zagadnień współczesnego (wówczas) pola walki.
Ale okazuje się, że nie są to sprawy przebrzmiałe!
Wiele opracowań prezentuje myśl wojskową aktualną w dniu dzisiejszym. Jednym z takich dzieł jest monografia „Walki uliczne” z 1928 roku, znajdująca się w zbiorach Centralnej Biblioteki Wojskowej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Jej reprint jest do zakupienia w księgarniach (przynajmniej internetowych), a i oryginał w formie cyfrowej dostępny jest za darmo. Gen. „Grot„, w 1928 roku podpułkownik Sztabu Generalnego, zawarł w tej książce kwintesencję doświadczeń rewolucyjnych w Europie po I Wojnie Światowej oraz walk okresu zamachu stanu 1926 roku w Polsce.
Stworzył rewelacyjne opracowanie dotyczące „małych wojen” prowadzonych na obszarach miejskich. I w dzisiejszym odcinku podcastu przytoczę te fragmenty, które dotyczą wykorzystania wywiadu politycznego oraz rozpoznania wojskowego. Jeśli masz już za sobą odcinki podcastu dotyczące organizacji pracy wywiadowczej Organizacji Bojowej, Legionów Polskich oraz Polskiej Organizacji Wojskowej, to na pewno zwrócisz uwagę na to, jak wiele doświadczeń z tamtych lat zostało wykorzystanych w przedmiotowym opracowaniu przez generała Roweckiego.
Monografia składa się z osiemnastu rozdziałów i sześciu załączników (w tym dokładnych map-szkiców):
- Rozdział I. Powstawanie rozruchów
- Rozdział II. Warunki tłumienia rozruchów
- Rozdział III. Charakterystyka terenu walk ulicznych
- Rozdział IV. Ogólne zasady działań w mieście
- Rozdział V. Użycie poszczególnych rodzajów broni i środków walki, siła i skład oddziałów uspokajających, ich koncentracja i przewóz
- Rozdział VI. Dowództwo
- Rozdział VII. Wywiad
- Rozdział VIII. Łączność
- Rozdział IX. Organizacja tyłów, zaopatrzenie i ewakuacja
- Rozdział X. Działania pomocnicze
- Rozdział XI. Marsz przez miasto objęte rozruchami
- Rozdział XII. Zachowanie się wojska wobec tłumu
- Rozdział XIII. Oczyszczanie z tłumu placu, ulic i ogrodzenej części miasta
- Rozdział XIV. Fortyfikacja w walkach w mieście
- Rozdział XV. Walka o budynek
- Rozdział XVI. Walka o ulicę
- Rozdział XVII. Walka o pewną część miasta
- Rozdział XVIII. Walka o miasto w rękach zbuntowanych
- Załączniki dotyczące:
- „Czerwonej strategii” czyli zbrojnej walki klasowej
- Regulaminu walki domowej w ZSRR
- Zamachu komunistycznego w Hamburgu w 1923 roku
- Powstania komunistycznego w Bułgarii w 1923 roku
- Zamachu komunistycznego w Tallinie (Rewlu) w 1924 roku
- Doświadczeń z berlińskich walk ulicznych w 1919 roku
Jak zapewne widzisz w swej wyobraźni, warto przeczytać całą tą książkę. W końcu to niecałe trzysta stron.
WYWIAD
Cytuję rozdział ogólny dotyczący wywiadu (zachowując oryginalną pisownię):
„W działaniach, mających na celu stłumienie rozruchów, nigdy nie będzie za wiele starań poświęconych zdobyciu wiadomości, od ich bowiem wartości w dużej mierze zależy powodzenie całego przedsięwzięcia.
Wywiad na początku akcji uspokajającej.
Jeśli chodzi o początkowe wyjaśnienie położenia, przed rozpoczęciem jeszcze akcji uspokajającej, to dowództwo wojskowe nawiązuje przede wszystkiem ścisłą łączność z władzami cywilnemi, policją i ich organami wywiadowczemi. Stamtąd czerpie niezbędne wiadomości, wykorzystując dla siebie istniejący już tam aparat wywiadowczy. Lecz doświadczenia niemieckich walk domowych w 1919 roku wykazały, że w wielu wypadkach nawet całkowite przejęcie cywilnego (władz administracyjnych) aparatu wywiadowczego nie wystarcza i że w pewnych warunkach, przy poważniejszych rozruchach, dowódca wojskowy powinien być gotów stworzyć sobie własny aparat wywiadowczy; tylko bowiem w ten sposób będzie mógł mieć pewność, iż będzie informowany na czas i należycie.
Wywiadowcy, używani w warunkach rozruchów i walk ulicznych, muszą być specjalnie pewni, zaufani i umiejący dochować bezwzględnej tajemnicy, a poza tern sprytni i zdolni; muszą umieć przystosować się do miejscowych warunków, umieć obcować z ludźmi i z tłumem.
Wywiadowcy ci powinni niejednokrotnie wejść w styczność z przedstawicielami, a najlepiej z przywódcami wszelkich ugrupowań i stronnictw, również i wrogich obecnemu rządowi.
Materjałem niezbędnym, typowo pomocniczym, przy pracy wywiadowczej, będą plany miasta.
Na planach tych należy zaznaczyć wszystkie najważniejsze objekty miejskie, obszary nadające się specjalnie do obrony, miejsca, gdzie nastąpić mogą przypuszczalnie główne skupienia zbuntowanych i t. p.
W razie przedłużania się działań w mieście dobrze będzie za pośrednictwem miejskich litografij przygotować większą ilość planów miasta o bardzo dużej podziałce, z przeznaczeniem ich dla oddziałów biorących udział w akcji uspakajającej.
Wywiad w warunkach, które poprzedzają, a potem towarzyszą czynnemu wystąpieniu wojska, nie będzie rzeczą łatwą. Musi on właściwie obejmować dwie dziedziny wiadomości: polityczne i wojskowe; stąd też wynika konieczność wywiadu politycznego i wywiadu wojskowego.
Wywiad polityczny musi objąć: dokładne poznanie sytuacji politycznej i prądów nurtujących w społeczeństwie, a więc stosunków partyjnych, nastroju ludności, przywódców, stanowiska władz cywilnych, prasy; jaki jest stan i nastrój organizacyj cywilnych-półwojskowych (stowarzyszenia sportowe, strzeleckie i inne); na pomoc jakich organizacyj publicznych lub sfer społeczeństwa może liczyć akcja wojskowa, jaki jest stan zakładów użyteczności publicznej (gazownia, elektrownia, wodociągi).
Wywiad wojskowy musi objąć: stan wojska wdanem mieście, a szczególnie stan jego pewności i możności użycia do działań; gdzie są składy z amunicją, żywnością, stacja telegraficzna i telefoniczna, więzienie i t. p., stan dworców i ramp kolejowych; jakie budynki, objekty lub obszary nadają się specjalnie do obrony lub natarcia; należy tutaj przygotowanie planów i szkiców miasta, z dyzlokacją różnych oddziałów, objektów i urządzeń; stan wyszkolenia i uzbrojenia różnych organizacyj półwojskowych, strzeleckich i sportowych; jaką przedstawiają siłę, która zależnie od ich nastroju i zapatrywań politycznych (to powinien wyświetlić wywiad polityczny) może być uważana za wzmocnienie lub też osłabienie sił rządowych.
Aby wywiadowcy nic z niezbędnych wiadomości nie zapomnieli, dobrze jest dawać im kwestjonarjusz z szeregiem pytań, na które powinni odpowiedzieć. Dla informacji podaję niżej dwa przykłady takich pytań, opracowanych według tej metody, którą zastosowali Niemcy w czasie rozruchów w latach 1918/19”.
KWESTIONARIUSZ POLITYCZNY
„KWESTJONARJUSZ DO WYWIADU POLITYCZNEGO W MIEJSCOWOŚCI „N”.
- Jaka jest przynależność administracyjna miejscowości N (powiat, województwo)? Jaka jest ilość mieszkańców? Jaki stan przeważa (robotniczy, inteligencji, urzędniczy)? Jaki był stosunek głosów podczas ostatnich wyborów?
- Jakie jest zachowanie się zabarwienie partyjne stowarzyszeń robotniczych? Jakie większe przedsiębiorstwa i zakłady przemysłowe znajdują się w danej miejscowości? Gdzie mieszka większość robotników? Czy mają broń? Czy należy się liczyć z ich zbrojnym oporem? Jaką działalność przejawia rada czy komitet robotników?
- Jakie są stowarzyszenia lub organizacje nierobotnicze, występujące wrogo przeciw rządowi? Kto do nich należy? Czy członkowie tych organizacyj lub stowarzyszeń mają broń? Czy należy się liczyć z ich zbrojnym oporem?
- Jakie są stosunki narodowościowe? Czy w związku z tem część ludności nie jest wrogo usposobiona do rządu? Jakie są tego dowody? Czy jest uzbrojona?
- Na poparcie jakich organizacyj politycznych lub społecznych może liczyć akcja rządowa?
- Czy panuje spokój i porządek? Czy nie zachodziły wypadki zamachów na ludzi lub mienie?
- Czy urzędują jeszcze władze cywilne (sądy, administracja, policja)? Jaki jest podział miasta na okręgi policyjne?
- Wykaz kierowniczych osobistości: w zarządzie państwowym, miejskim, w policji, w prasie, w przemyśle, w radach i komitetach robotniczych, w stowarzyszeniach i organizacjach społecznych, sportowych innych organizacjach lub stowarzyszeniach.
- Co myślą osobistości wymienione pod 8 o zbrojnej interwencji? Czy wkroczenie wojska powinno być uprzednio ogłoszone czy też ma nastąpić w formie zaskoczenia?
- Wykaz podżegaczy, przywódców ugrupowań o nastrojach przeciwpaństwowych? Czy popełnił który z nich jakieś przestępstwo i jakie? Czy zostało wdrożone przeciwko niemu śledztwo sądowe? (Przy osobach wymienionych pod 7, 8 i 10 podać ich charakter i sposób postępowania z nimi, aby osiągnąć swe zamierzenia).
- Jaka jest prasa kierownicza? Jej kierunki partyjne? Redaktorzy pism?„.
KWESTIONARIUSZ WOJSKOWY
„KWESTJONARJUSZ DO WYWIADU WOJSKOWEGO W MIEJSCOWOŚCI „N”.
- Jakie są stosunki na stacji kolejowej? Gdzie znajdują się rampy? Jakiej są długości?
- Jakie budynki muszą być bezwzględnie zajęte? Załączyć do tego propozycję w związku z ich obroną lub natarciem na nie.
- Dokąd powinny być skierowane główne siły wojskowe?
- Czy znajdują się w mieście odcinki łatwe do zagrodzenia (koryta rzek, tunele, zwężenia ulic)?
- Jakie oddziały wojskowe znajdują się na miejscu? Jakie jest ich zadanie, nastroje, poglądy i wpływy, ich pewność?
- Czy znajduje się straż obywatelska lub jaka inna podobna organizacja? Jakie jest ich zadanie, nastroje, poglądy i wpływy, ich pewność?
- Gdzie znajdują się składy broni?
- Czy ludność może dostarczyć wojsku łączników? Kto ich przyśle?
- Gdzie można zakwaterować wojsko? Gdzie znajduje się główny kompleks kwater? Gdzie są stajnie?
- Czy jest urząd żywnościowy?
- Gdzie znajdują się szpitale, ambulatorja lub inne urządzenia sanitarne? Gdzie znajdują się łaźnie i odwszalnie.
- W jakiem polożeniu znajduje się poczta, telegraf, kolej żelazna? W jakiem zakłady gazowe, elektrownia i wodociągi?„.
ROZPOZNANIE I WYWIAD W WALKACH ULICZNYCH
„Jeśli chodzi o wywiad już w czasie samych walk ulicznych, to rola jego jest bardzo zbliżone do wywiadu w zwykłej wojnie polowej. Każde działanie wojenne zaczynać się bowiem musi od rozpoznania – od wywiadu. W działaniach zaczepnych chodzi o rozpoznanie ugrupowania przeciwnika, o zbadanie miejscowych warunków terenowych, a stąd, o wywnioskowanie co może chcieć uczynić przeciwnik. W działaniach obronnych chodzi o zbadanie warunków terenowych odnośnie do własnej obrony oraz co do możliwości natarć przeciwnika, a dalej o rozpoznanie jego zamierzeń zaczepnych.
W jednym i drugim wypadku rozpoznanie i wywiad są punktem wyjścia dla dalszych działań.
W walkach ulicznych, gdy chodzi o stłumienie rozruchów siłą, rola i znaczenie rozpoznania oraz wywiadu wzrastają niepomiernie, gdyż poza koniecznością jego z punktu widzenia samej walki, przybywają jeszcze bardzo liczne zagadnienia natury politycznej, mające na celu rozpoznanie pewności własnych oddziałów lub słabych stron przeciwnika.
Trudniejsze natomiast bez porównania są same warunki przeprowadzenia rozpoznania i wywiadu w czasie walk ulicznych.
Wpływa na to cały szereg czynników:
- przeciwnik zazwyczaj jest nieokreślony i z trudnością wzrokowo uchwytny, są to bowiem w całej masie ludności miasta nieliczne grupki cywilnych, rozmaicie przytem uzbrojonych;
- warunki obserwacji są ogromnie utrudnione z powodu ograniczenia pola widzenia jedynie do korytarzy-ulic, gdyż mury i dachy budynków skrywają wszystko to, co się w nich, lub za nimi znajduje, a obserwacja z dachów i wież jest również prawie żadna;
- decentralizacja oddziałów przeciwnika, rozrzuconych między kompleksami domów i ulic, oraz doskonałe dla nich warunki ukrycia;
- wykorzystanie z powyższych względów (pod 2 i 3) lotnictwa lub balonów na uwięzi jest ogromnie ograniczone. Z wyżej wyszczególnionych względów, tak ważny dział rozpoznania, jakim jest bezpośrednia obserwacja pola walki, sprowadzona zostaje do bardzo niewielkich rozmiarów. Niemal cały ciężar rozpoznania spoczywa natomiast na wywiadzie agencyjnym, na rozpoznaniu przez walkę, jak również na wypytywaniu ludności i badaniu jeńców„.
WYWIAD AGENTURALNY
„Wywiad agencyjny, czyto za pośrednictwem wojskowych przebranych po cywilnemu, czy też ochotników z pomiędzy ludności, przychylnej rządowej akcji uspokajającej, jest głównem źródłem wiadomości. Tylko bowiem przez dotarcie wywiadowcy do miejsca rozmieszczenia środków walki przeciwnika, przez stwierdzenie ugrupowania jego sił pośród zabudowań, oraz przez osobiste zbadanie nastroju panującego w jego szeregach, można mieć wiadomości, na których będzie się w stanie zbudować swoje zamiary i plan działania. Naogół w walkach w mieście, wobec niewielkich odległości, na których toczą się działania, niema większych trudności z przesyłaniem na czas wiadomości, zdobytych drogą agencyjną· Wywiadowca zazwyczaj zdąży udać się w strefę działań zbuntowanych i powrocie z wiadomościami. Aby jednak zapewnić sobie na czas dostarczanie wiadomości, stosuje się nietylko wysyłanie wywiadowców i oczekiwanie na ich powrót. Dobrze będzie założyć całą sieć wywiadowców-rezydentów, która obejmie teren przewidzianych działań uspokajających. Wspomniani wywiadowcy, znajdując się stale w najważniejszych punktach przyszłych starć, będą obserwować i przesyłać swe spostrzeżenia dowództwu akcji uspokajającej. Przesyłanie tych wiadomości najlepiej dałoby się uskutecznić przez telefon, co jest ułatwione w razie posiadania w swych rękach centrali telefonicznej, oraz wobec wielkiej ilości najróżnorodniejszych przewodów, przebiegających w mieście. Można do tego również użyć gołębi pocztowych, względnie jako gońców kobiet lub dzieci.
Jako wywiadowców-rezydentów dobrze jest wyznaczać osoby zamieszkałe stale w danym obszarze, gdyż w razie przedłużania się walk, będzie ogromnie utrudniony pobyt ludzi obcych, niezamieszkałych już poprzednio, w strefie zajętej przez zbuntowanych„.
ROZPOZNANIE
„Rozpoznanie przez walkę jest w większości przypadków jedynym środkiem zdobycia wiadomości, szczególnie, gdy wywiad agencyjny zawiedzie. Do rozpoznania bowiem ugrupowania przeciwnika i do stwierdzenia rozmieszczenia jego poszczególnych środków walki: karabinów maszynowych, moździerzy piechoty i t. p., ukrytych doskonale w budynkach lub za murami, czy parkanami, trzeba będzie wysłać własne patrole czy oddziały, któreby ściągnęły na siebie ogień nieprzyjacielski i w ten sposób, przynajmniej w ogólnych zarysach, wyjaśniły położenie.
Wypytywanie ludności.
Wypytywanie ludności jest w walkach ulicznych specjalnie ważnym środkiem zdobycia wiadomości.
Mimo bowiem walk, mimo, że miasto zostanie zazwyczaj rozdzielone frontem bojowym na dwie części, życie nowoczesnego miasta nie może zamrzeć zupełnie, mimo walk i strzałów kipi ono w dalszym ciągu w sposób tylko jakgdyby ukryty. Dziesiątki tysięcy mieszkańców muszą załatwić swe sprawy bieżące, zdobyć środki istnienia dla swych rodzin, dostarczyć im żywności. Stąd więc mimo surowych zakazów, mimo odgrodzenia części miasta barykadami, drutami kolczastemi i ogniem, ruch w obrębie miasta trwa w dalszym ciągu i stąd też ludność, nie biorąca udziału w walce, a obserwująca jedynie wypadki, może być doskonałem źródłem wiadomości. Naturalnie przy wypytywaniu ludności trzeba być bardzo ostrożnym, aby nie stać się ofiarą prowokacji lub nie być umyślnie wprowadzonym w błąd. W tym celu należy przedewszystkiem zwrócić uwagę na osobę wypytywanego, jego pochodzenie, przynależność do klasy społecznej, zapatrywania społeczne i polityczne. Doświadczenia ubiegłych walk domowych wskazują, że przy wypytywaniu ludności należy przedewszystkiem wykorzystywać lekarzy, duchowieństwo, nauczycieli, kupców, urzędników pocztowo-telegraficznych i wogóle pracowników państwowych. Gdy z wyżej wyszczególnionych zawodów nie można wypytać dostatecznie nikogo, lepiej ograniczyć się do wybadania kobiet i dzieci, niż zwracać się do osób, których zamiary są niewiadome, a które mogą mieć za zadanie rozmyślnie wprowadzać w błąd wojsko rządowe.
Badanie jeńców.
Badanie jeńców nie różni się w zasadzie od wypytywania ich w czasie zwykłych działań wojennych; naturalnie wypytując ich trzeba uwzględnić wszystkie te wiadomości, które są cenne dla sprawy tłumienia rozruchów (np. wywiad polityczny)„.
PRZEKAZYWANIE INFORMACJI
„Przekazywanie wiadomości i czas, w którym zostaną one dostarczone zainteresowanym dowództwom jest jedną z najpoważniejszych trosk każdego dowódcy. Zasada regulaminowa, że tylko te wiadomości mają wartość, które zostaną na czas dostarczone, ma specjalne znaczenie w walkach ulicznych z powodu ograniczonego pola widzenia, chociaż wobec działań na ograniczonych przestrzeniach, to dostarczanie wiadomości w mieście jest bardziej ułatwione.
Trzeba jednak zawczasu, przy robieniu planu poszukiwania wiadomości, ułożyć sobie drogi i środki przekazywania. Jeśli chodzi o wywiad agencyjny, jak już wspomniano uprzednio, musi się starannie przygotować środki, zapomocą których wiadomości zostaną dostarczone. Warto utworzyć sobie tutaj specjalne, doskonale ukryte i zakonspirowane szlaki przekazywania, obsługiwane przez telefon, gołębie pocztowe i łańcuch sztafet z gońców-kobiet i dzieci.
W celu przyjmowania nadchodzących wiadomości ze źródła agencyjnego, jak również z rozpoznania przez walkę, warto zorganizować coś w rodzaju wysuniętych składnic meldunkowych, skąd zebrane wiadomości zostaną przekazane dowództwu działań wojskowych oraz zainteresowanym dowódcom„.
PROPAGANDA
„W strefie miasta objętej działaniami zbuntowanych praca wywiadu agencyjnego ściśle się wiąże z zadaniami propagandy.
Już poprzednio [czyli w rozdziale II] podkreślano znaczenie oddziaływania na opinję publiczną, znaczenie propagandy wśród ludności, a w szczególności wśród sił zbrojnych u zbuntowanych. Wywiad wraz ze swą ewentualną siecią wywiadowców – rezydentów może oddać tutaj nieocenione usługi. Przez systematyczne bowiem rozsiewanie wiadomości niepomyślnych i niekorzystnych dla zbuntowanych, przez stałe osłabianie ich zapału i pewności siebie, można osiągnąć w dziedzinie akcji uspakajającej wprost zdumiewające wyniki. Naturalnie działalność propagandowa musi iść w parze i równolegle z energiczną działalnością zaczepną na froncie bojowym. Samą bowiem agitacją bez zdecydowanych, druzgoczących uderzeń nie da się najczęściej złamać oporu zbuntowanych, którym udało się już zorganizować swe siły„.
Przejdę, wobec tego, do krótkiego fragmentu rozdziału II dotyczącego roli propagandy w tłumieniu rozruchów:
„Rozruchy przygotowują czynniki destrukcyjne propagandą, z drugiej zaś strony propaganda jest również środkiem walki z rozruchami.
Każdą akcję wojskową poprzedzić powinna planowa i przygotowana akcja polityczna: stworzyć takie położenie polityczne, rzucić takie hasła, lub dać takie oświetlenie wypadków, aby zbuntowani znaleźli się w odosobnieniu, aby ogół obywateli ich potępił, to znaczy zabezpieczyć własne wojsko przed ewentualnemi wahaniami, to znaczy stworzyć u ludności przychylny nastrój dla działań wojska, to osiągnięcie nieraz już dużej części dzieła bezkrwawego stłumienia rozruchów.
Naturalnie, cała ta akcja polityczna, ta propaganda, mająca osłabić stanowisko zbuntowanych, leży przedewszystkiem w kompetencjach cywilnych władz administracyjnych. Lecz dowództwo wojskowe powinno być gotowe w pewnych sytuacjach stworzyć sobie własny aparat propagandy, aby za jego pośrednictwem poprowadzić ściśle z działaniami wojskowemi również całą akcję propagandowo-polityczną„.
I przypis do tej części:
„Znaczenie akcji propagandowej przy tłumieniu rozruchów stwierdzają specjalnie silnie bolszewicy w całym szeregu swych wydawnictw, omawiających zasady i warunki tłumienia rozruchów. Podkreślają to równie z Niemcy na podstawie swych doświadczeń w walkach 1919 r. ze spartakusowcami”.
ZDOBYWANIE MIASTA
Podczas walk o miasto w rękach zbuntowanych:
„Bez przeprowadzonego starannie wywiadu niesposób jest powziąć planu działania, nie można przygotować i przeprowadzić samego natarcia. Wykorzystując wszystkie środki wywiadu: lotnictwo, agentów, wypady oddziałów i t. d., nacierający powinien z jednej strony zdobyć szereg koniecznych wiadomości o znaczeniu ściśle wojskowem, z drugiej zaś musi poprowadzić całę akcję propagandową, mającą na celu osłabienie ducha obrońców i zdemoralizowanie ich.
Wywiad wojskowy musi wyjaśnić:
- ilość czynnych obrońców,
- zapasy broni, amunicji, żywności,
- przebieg i stan l-szej (zewnętrznej) linji obronnej,
- podział obrony miasta na rejony,
- gdzie główny rdzeń obrony,
- przypuszczalne rozmieszczenie odwodów artylerji obrońcy„.
Zaś równolegle z walkami o miasto będące w rękach zbuntowanych należy korzystać z propagandy:
„Do celów propagandy wywiad musi dostarczyć całego szeregu wiadomości, które by można potem należycie wyzyskać, a więc: nastrój w mieście, stosunek ogółu ludności do zbuntowanych, ewentualne prądy przeciwne hasłu ostatecznej obrony miasta, osoba dowódcy zbuntowanych, oraz jego najbliższego otoczenia i stosunki zaprowjantowania w mieście; położenie materjalne, zdrowotne mieszkańców i t. d.
Rola propagandy w walce o miasto, zajęte przez zbuntowanych, jest ogromna. Nieodłącznym towarzyszem takiej obrony miasta jest wywiązujący się tam wkrótce brak dostatecznej ilości środków żywności. Trudno o lepszy grunt do propagandy, gdy tysiące mieszkańców cierpieć będą głód i niedostatek. Należycie wyzyskane hasła, błędy czy słabostki zbuntowanych, a szczególnie ich przewódców, mogą szybko obrócić ludność miasta przeciw tym, którzy przygotowują obronę.
Do przeprowadzenia propagandy służą agenci, specjalnie w tym celu wysłani, oraz odezwy i pisma, zrzucane z płatowców.
Umiejętnie przeprowadzona propaganda może dać imponujące wyniki, obrońcy poczują się tak słabi wobec siły zbrojnej, osaczającej miasto, oraz wobec wrogiego lub nieprzychylnego stosunku części ludności, że samo natarcie będzie uproszczone i ograniczy się właściwie do schwytania przewódców buntu„.
WALKA O ULICE
„Wywiad powinien objąć:
a) stwierdzenie jak przeciwnik zorganizował obronę ulicy: obsada barykady, obrona w domach do niej przyległych,
b) plan budynków, podwórzy w rejonie ulicy,
c) jakiemi środkami walki rozporządza obrońca, w szczególności rozmieszczenie jego karabinów maszynowych,
d) czy przy forsowaniu ulicy można do akcji oskrzydlającej wykorzystać sąsiednie podwórza i zabudowania,
e) czy dachy domów pozwolą na posuwanie się natarcia górą, po dachach.
Na podstawie tak zebranych danych, oraz w związku z przytoczonemi rozważaniami, dowódca oddziału wojska, któremu powierzono zadanie sforsowania ulicy, ustali, czy będzie forsował ulicę wprost, czy przy pomocy zdobywania domów, czy też zastosuje równocześnie obydwie te metody działania„.
Zaś podczas walk o pewną część miasta:
„Powziąć plan działania można jedynie po przeprowadzonym wywiadzie i zdobyciu wiadomości, z których oto najważniejsze:
- gdzie są zbuntowani i jakiemi rozporządzają siłami oraz środkami walki?
- gdzie może być kierownictwo buntu?
- gdzie jest główny rdzeń obrony?
- gdzie jest ich najsłabsze miejsce, nadające się do uderzenia?
Na podstawie zebranych wiadomości powinno się zaznaczyć na szczegółowym planie miasta wszystkie szczegóły przygotowań miasta do obrony: poszczególne ufortyfikowane budynki i ulice, linje obrony, poszczególne rejony obrony i główny rdzeń obrony, główne linje komunikacyjne i t. p. Należy również na tym planie uwidocznić miejską sieć telefoniczną, dane o zaopatrzeniu miasta w wodę, o oświetleniu elektrycznością, względnie gazem i t. p.„.
ZDOBYWANIE BUDYNKU
„Natarcie na budynek musi poprzedzić staranny i szczegółówy wywiad, przeprowadzony bądźto przez agentów, bądź przez zwiady patroli i wypady większych oddziałów piechoty.
Wywiad powinien objąć:
a) plan budynków, podwórza, rozkład poszczególnych izb, ubikacyj, korytarzy, klatek schodowych i t. p.;
b) wyszukanie i zbadanie najlepszych dróg podejścia, zbadanie w jaki sposób sąsiednie domy mogą ułatwić natarcie, czy to przez wykorzystanie dachów, czy też przez przebicie sąsiadujących ścian, aby oddziały szturmujące temi drogami mogły wedrzeć się na dach lub do wewnątrz bronionego budynku;
c) wyszukanie i stwierdzenie miejsc rozmieszczenia karabinów maszynowych, a więc przedewszystkiem: balkony, występy lub wklęśnięcia budynku, piwnice, skąd karabiny maszynowe mogą razić bez martwego pola; sąsiednie budynki, skąd karabiny maszynowe mogą flankować podejścia do zdobywanego budynku i t. p., a na podstawie analizy tych danych określenie stref nie objętych ogniem karabinów nowych obrońcy;
d) gdzie obrońca może mieć wyjścia, przygotowane do wypadów lub do odwrotu; sposób zabarykadowania bram, drzwi i t. d.
Plany miasta są tutaj niezbędnym materjałem do przygotowania natarcia, a mapy kadastralne, plany hipoteczne i zdjęcia lotnicze mogą oddać ogromne usługi.
Na podstawie powyższych wiadomości dowódca oddziału nacierającego powinien przeprowadzić sobie rozważania jak poniżej:
a) jak odciąć obrońców od zewnątrz?
b) gdzie mogą być drogi podejścia nie objęte ogniem obrońcy?
c) zapomocą jakich środków obezwładnimy obrońców w czasie posuwania się natarcia, gdy brak jest dróg podejścia nie objętych ogniem przeciwnika?
d) w razie zastosowania przygotowania artyleryjskiego, kiedy budynek będzie gotów do natarcia?
e) zadania poszczególnych kolumn nacierających?
f) jak obrońcom odciąć odwrót? (w łączności z pytaniem pod „a”)
Tylko podobne, staranne rozważenie położenia i szczegółowa, racjonalna jego ocena pozwoli dowódcy przeprowadzić należycie tak trudne działanie, jakiem jest w walce ulicznej opanowanie zacięcie bronionego budynku„.
I na dziś byłoby to na tyle.
Ja zaś opowiadam Ci o tym wszystkim, gdyż po prostu znam się na tym. Sam byłem oficerem polskich służb specjalnych, a obecnie szkolę profesjonalistów wywiadu i bezpieczeństwa biznesu CSI (czyli Corporate Security Intelligence): wywiadowców, analityków, bezpieczników, strategów biznesowych oraz każdą osobę zainteresowaną tematyką.
I niezmiennie pozostaję na stanowisku, iż praca służb i ich agentur nie zmienia się z upływem lat. W przeciwieństwie do cały czas ulepszanej technologii.
Jeśli słuchasz tego podcastu, to już o tym wiesz.
Jeśli masz jeszcze jakiekolwiek wątpliwości, to zapraszam Cię na dalsze audycje.
Jeśli ich nie masz – to zapraszam Cię tym bardziej.
A ten odcinek zakończę.
Być może chciałbyś się ze mną podzielić jakimiś pytaniami lub sugestiami. Możesz to zrobić piszą e-maila na adres:
Albo bezpośrednio na Blogu lub pod tym odcinkiem na YouTube’owym kanale Szpiegul.pl ?
I mam do Ciebie ogromną prośbę: poleć ten podcast, OSS. Okiem Służb Specjalnych przynajmniej jednej osobie spośród Twoich znajomych!
Jednej!
Ciebie to nic nie kosztuje, a w ten sposób ten podcast dotrze do wszystkich zainteresowanych!
Jeśli zaś nie chcesz przegapić nic z tego, o czym opowiadam na temat służb mniej i bardziej tajnych, to zasubskrybuj Newsletter na stronie Szpiegul.pl ? Otrzymasz wówczas darmowego ebooka mojego autorstwa.
I zapraszam Cię serdecznie na Blog. Jest to bowiem centralne miejsce całej mojej aktywności dla Ciebie. A także na wszystkie miejsca okołoblogowe: Facebooka, Instagram i LinkedIn. Wszystkie namiary znajdziesz na przykład na YouTube’owym kanale Szpiegul.pl pod tym odcinkiem podcastu.
Albo na Blogu.
Do usłyszenia.
Piotr Herman
Szpiegul.pl
Okiem Służb Specjalnych
Cześć!
NA ZAKOŃCZENIE
Aby niczego nie przegapić przypominam, że…
jeśli interesuje Cię tematyka Bloga:
- czytaj Bloga
- zasubskrybuj Newsletter
- dołącz do grupy na Facebooku
- obserwuj stronę Bloga na Facebooku
- obserwuj Instagram
- zaglądaj na YouTube
- słuchaj Podcastu
- zostań PATRONEM!
A tymczasem…
Do zaczytania!
Pozwolę sobie jeszcze przypomnieć Ci, że ksiązka, którą napisałem wspólnie z Tomkiem Safjańskim i Pawłem Łabuzem: „Ochrona przedsiębiorstwa przed szpiegostwem gospodarczym. Prawne i praktyczne aspekty zapewnienia bezpieczeństwa aktywów przedsiębiorcy” jest cały czas dostępna w sprzedaży ?
O KIM I O CZYM NAPISAŁEM W ARTYKULE
- OSOBY:
- GEN. STEFAN ROWECKI (GROT)
- INNE:
- SZPIEGUL.PL INTELLIGENCE BLOG
- WYWIAD BEZPIECZEŃSTWA BIZNESU CSI (CORPORATE SECURITY INTELLIGENCE)
- „DWÓJKA” (ODDZIAŁ II SZTABU GŁÓWNEGO WP)
- WALKI ULICZNE (WALKI W MIEŚCIE)
- OSOBY:
ARTYKUŁY O PODOBNEJ TEMATYCE
- OSS 001. AZEF PODWÓJNIE POTRÓJNY.
- OSS 002. AZEFOWE ARCHEO.
- OSS 003. JAK OCHRANKA PRACOWAŁA.
- OSS 004. OKÓLNIKI OCHRANKI.
- OSS 005. AWANTURY ZAGRANICZNEJ AGENTURY.
- OSS 006. AKTA PARYSKIEJ OCHRANKI.
- OSS 007. EUROPEJSKIE KORZENIE.
- OSS 008. TAJEMNICE SHERLOCKA.
- OSS 009. SZKOŁY OCHRANKI.
- OSS 010. DZIEŃ Z ŻYCIA OCHRANNIKA.
- OSS 011. STALIN I OCHRANKA.
- OSS 012. KOMISJA OCHRANKI.
- OSS 013. CARSKIE WYWIADY.
- OSS 014. AKRYBIA.
- OSS 015. CK WYWIADOWCY.
- OSS 016. ZDRADA MATERIALNA.
- OSS 017. MIĘSO ŻERCA.
- OSS 018. PUENTA SEDNA.
- OSS 019. WALKA MÓZGÓW.
- OSS 020. KRYPTONIM BRZOZA.
- OSS 021. OKIEM GENERAŁA.
- OSS 022. ŻANDARMSKIE ECHA.
- OSS 023. SZYFRY REWOLUCJI.
- OSS 024. CHARWAT.
- OSS 025. PRZEDWOJNA ŚWIATOWA.
- OSS 026. JAPOŃSKA KONSPIRA.
- OSS 027. SŁUŻBY ALBIONU.
- OSS 028. ŚLAD BOJOWCA.
- OSS 029. WYKŁAD ZIUKA.
- OSS 030. ORGANIZACJA BOJOWEJ ORGANIZACJI.
- OSS 032. POBIEŻNIE PRZEBIEŻNA HISTORIA SZPIEGOSTWA.
- OSS 035. SŁUŻBY LEGIONOWE.
- OSS 037. KOBIECY WYWIAD BOJOWY.
- OSS 038. DZIEWCZYNY Z POW.
- OSS 039. HUMINT DEFY.
- OSS 042. DWÓJKOWY PATCHWORK.
- OSS 044. DWÓJKA VS. WYWROTOWCY.
- OSS 045. BIBLIJNI SZPIEDZY.
Piotr Herman
Serdecznie Cię witam!!! I przy okazji: Tak, to ja jestem na tym zdjęciu ? Piszę o służbach mniej lub bardziej tajnych, gdyż doskonale rozumiem ich specyfikę. Tak się bowiem składa, że zanim zostałem szkoleniowcem Wywiadu Bezpieczeństwa Biznesu CSI (Corporate Security Intelligence) byłem oficerem polskich służb specjalnych. A obecnie przekazuję praktyczną wiedzę i umiejętności niezbędne dla biznesowych: researcherów (czyli wywiadowców), analityków (i to nie tylko wywiadowczych), bezpieczników (czyli wszelakich specjalistów ds. bezpieczeństwa) oraz strategów biznesowych (co oznacza również menadżerów i kierowników różnego autoramentu, a także top managementu). I na tym zarabiam. A Blog i podcasting to moje prezenty dla Ciebie ?