OSS 012. Komisja Ochranki

Zapraszam na kolejny odcinek napisanego przez życie podcastu OSS. Okiem Służb Specjalnych. Tym razem w audycji typu Standard opowiadam o cenzurze w imperialnej Rosji oraz o Nadzwyczajnej Komisji Śledczej Rządu Tymczasowego, która pozostawiła po sobie niesamowity dorobek w postaci materiałów z przesłuchań i wyjaśnień świadków o pracy Ochranki (lub jeśli wolisz: Ochrany), czyli carskiej policji politycznej. I ostrzegam:

Czytasz o tym, co naprawdę wydarzyło się sto lat temu. Wszelkie podobieństwo do aktualnych wydarzeń oraz postaci współczesnych jest całkowicie przypadkowe (i niezamierzone)!

A na koniec proponuję Ci wzięcie udziału w wyjątkowym projekcie!

Miłego słuchania. Lub czytania (transkrypcji) ?

O CZYM POSŁUCHASZ I PRZECZYTASZ

Napisany przez życie odcinek typu Standard, a w nim opowiadam o tym:

    • jak zorganizowane były organa cenzorskie w carskiej Rosji,
    • jaką rolę pełniła w Imperium Rosyjskim nauka akademicka,
    • czym była Nadzwyczajna Komisja Śledcza Rządu Tymczasowego,
    • kto przed nią zeznawał i co zostało udostępnione publicznie,
    • jaka była tematyka zeznań świadków.

Innymi słowy: co udowodniono w zakresie tego, jak jak wyglądała praca Ochranki (lub jeśli wolisz: Ochrany), czyli carskiej policji politycznej.

  • Mimo lat, służby ciągle stosują te same środki i metody pracy, więc praca służb i ich agentur nie zmienia się z upływem lat. Także ta, związana z pracą wszelkich komisji śledczych, które niby próbują coś wyjaśnić, a robią wszystko by udowodnić wnioski już postawione. Wtedy zwykle nic nie wychodzi z dochodzenia do prawdy… poza materiałami, które pozostają po takich komisjach.

A bywa, że sama ich treść jest po prostu genialna…

O tym właśnie opowiadam. Zero teorii, tylko przykłady z życia…

A przy okazji...
Jeśli interesuje Cię tematyka Bloga:

I nie zapomnij zaglądać na Vloga i odsłuchiwać Podcastów🙂

TUTAJ zostaniesz Patronem Bloga!

Zaś jeśli jeszcze nie wiesz kim jestem, to przeczytasz o mnie zarówno na Blogu, jak i na LinkedIn.

OSS 012 Komisja Ochranki Szpiegul CSI

Miłego słuchania. Lub czytania (transkrypcji) ?

A TERAZ PO KOLEI…

OSS 012. Komisja Ochranki

Albo
ściągnij i posłuchaj 
w wolnej chwili.

TRANSKRYPCJA

Okiem Służb Specjalnych.

Czyli podcast dla chcących zrozumieć świat mniej lub bardziej tajnych służb.

Zaprasza: Piotr Herman

Szpiegul.pl

Cześć!

KOMISJA OCHRANKI

Dziś audycja typu Standard, w której opowiem o bardzo ważnej instytucji dla zrozumienia działań Ochranki (lub jeśli wolisz: Ochrany), czyli Nadzwyczajnej Komisji Śledczej Rządu Tymczasowego, to jest rządu Kiereńskiego; innymi słowy eserowców w okresie po obaleniu caratu w wyniku Rewolucji Lutowej 1917 roku do utraty władzy w wyniku bolszewickiego zamachu stanu zwanego Rewolucją Październikową tego samego roku.

W dzisiejszym odcinku opowiem czym była ta komisja i co ustaliła. I przypominam Ci, że wybrane przeze mnie, niewielkie (mikroskopijne wręcz) fragmenty zeznań świadków przed nią usłyszałeś już w odcinku OSS. Okiem Służb Specjalnych 002 „Azefowe Archeo, na którą bardzo serdecznie Cię zapraszam. Podobnie, jak i na wszystkie inne audycje Tego Podcastu.

Komisja, o której opowiem zostawiła około trzech i pół tysiąca stron przesłuchań. I jest z czego wybierać, jeśli chodzi o analizę materiału.

A ja doskonale rozumiem specyfikę pracy służb tajnych, gdyż byłem oficerem polskich służb specjalnych. 

A obecnie przekazuję praktyczną wiedzę i umiejętności niezbędne dla:

Ponadto niektóre z tych umiejętności są wręcz niezbędne na przykład dla dziennikarzy śledczych oraz wcieleniowych.

Po prostu szkolę każdą osobę zainteresowaną tą tematyką.

A już całkiem niedługo rusza specjalny, mój autorski portal szkoleniowy w tym zakresie. A właściwie zakresach

A to oznacza, że dobrze wiem, o czym mówię.

Zapraszam Cię do wysłuchania całej tej audycji, gdyż na jej zakończenie mam świetną, jak myślę, propozycję. Ale to na końcu…

Zaczynamy!

Blok Szpiegul OSS CSI

CENZORZY

Zanim przejdę do spraw związanych z Komisją opowiem Ci o tym, jak w Imperium cara funkcjonowała cenzura. Okazuje się bowiem, iż ten temat staje się coraz bardziej istotny w naszym życiu codziennym. I coraz bardziej powszechnym, gdyż ma miejsce w internecie. Poza tym tego tematu nie udało mi się jeszcze poruszyć w dotychczasowych opowieściach w podcaście OSS. Okiem Służb Specjalnych.

Cenzura w Imperium Rosyjskim została podzielona na nadzór:

    • wewnętrzny,
    • zagraniczny,
    • i inspekcyjny.

Prowadziły ją:

    • komisje cenzury,
    • cenzorzy indywidualni,
    • oraz inspektorzy drukarń i księgarń.

Cenzura nie była związana ani z Ochranką, ani z DePo. Choć podlegała Ministrowi Spraw Wewnętrznych. Ale nie było tak od samego początku.

Zgodnie z statutem z 1804 roku cenzura podlegała Ministerstwu Edukacji Publicznej, któremu podlegały komisje cenzorskie w miastach uniwersyteckich. To profesorowie pełnili rolę cenzorów.

A swoją drogą słyszę dziś głosy, że to dopiero współcześnie nauka akademicka jest tak ściśle związana z władzą i kontrolą myśli…

Cenzura wewnętrzna dotyczyła wszystkich druków opublikowanych w Rosji w jakimkolwiek języku.

Zagraniczna cenzura kontrolowała książki importowane do Rosji z zagranicy.

Czasopisma prenumerowane za pośrednictwem poczty były recenzowane przez cenzorów Urzędu Poczt i Telegrafów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

Biuro Inspektora monitorowało przestrzeganie przepisów przez drukarnie, biblioteki i księgarnie.

Jak już wspomniałem rolę cenzorów pełnili profesorowie. A w stolicy, Sankt Petersburgu, nie było żadnego uniwersytetu. Komitet cenzorski został więc utworzony z „uczonych” (cudzysłów!) mieszkających w stolicy. Tych „uczonych” należy traktować z ogromną ostrożnością. Poza nazwą niewiele mieli wspólnego z nauką.

Petersburski Komitet Cenzury podlegał powiernikowi petersburskiego okręgu edukacyjnego. A po utworzeniu Uniwersytetu Petersburskiego, komisja przeszła pod jego kontrolę (to znaczy podlegała rektorowi). Nie nastąpiły jednak żadne formalne zmiany w jej składzie – dotychczasowych cenzorów nie zastąpili profesorowie uczelni.

W 1826 r. wszedł w życie nowy statut cenzury, na mocy którego Komitet petersburski stał się Komitetem Głównym Cenzury i zaczął podlegać Ministrowi Edukacji Publicznej. Jednak okres jego istnienia był krótki – zaledwie dwa lata, gdyż w 1828 roku powołano nowy petersburski komitet cenzury.

Po przyjęciu nowej kadry cenzury w 1850 roku zreorganizowano ten Komitet. Cenzura została oddzielona od uniwersytetów.

W 1862 roku do komitetu dodano cenzora wojskowego. Do jego obowiązków należało cenzurowanie esejów, w których poruszane były kwestie militarne.

Dopiero w 1863 roku petersburski komitet cenzurujący wraz z pozostałymi instytucjami cenzury został przeniesiony z Ministerstwa Edukacji Publicznej do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

W 1906 roku Petersburski Komitet Cenzury został przemianowany na Petersburski Komitet ds. Prasowych. Minister Spraw Wewnętrznych otrzymał prawo zapraszania do swojego składu osób z innych resortów (poza sądownictwem) w celu skuteczniejszego nadzoru nad prasą.

W dniu 26 lipca 1911 r. Przedstawiciel Wydziału Kościelnego wszedł do Komitetu Petersburskiego, do którego kierowano do przeglądu i podsumowania wszystkie publikacje dotyczące spraw wiary i dzieł kościelnych oraz o charakterze kanonicznym.

Od 1912 roku zaczęto włączać przedstawicieli Ministerstwa Wojska i Marynarki Wojennej, przeglądających publikacje dotyczące zagadnień wojskowych.

W czerwcu 1914 roku wprowadzono tymczasowy przepis o cenzurze wojskowej, zgodnie z którym powołano Główną Komisję Cenzury Wojskowej, a niektórym członkom Komitetu Petersburskiego powierzono obowiązki cenzury wojskowej. Musieli zadbać o to, aby nie ujawniono informacji, które wpłynęły na interesy wojskowe państwa. Zaś część cenzorów odpowiadała za przeglądanie porannych gazet (co robili w nocy) i sporządzanie recenzji krytycznych dla Ministra Spraw Wewnętrznych.

Cenzurę zniesiono na mocy uchwały z 27 kwietnia 1917 r. Petersburska Komisja ds. Prasy przestała istnieć. Podobnie jak DePo i Ochranka.

NADZWYCZAJKA

W wyniku Rewolucji Lutowej 1917 roku władzę przejęli rewolucjoniści. Głównie eserowcy (choć należy wziąć pod uwagę, że to była mieszanka różnych rewolucyjnych ugrupowań politycznych).

Na początku marca car Mikołaj II został zmuszony przez Dumę Państwową i część wyższej generalicji armii do abdykacji w imieniu swoim i syna carewicza Aleksego na rzecz swojego brata, wielkiego księcia Michała. Ten jednak tronu nie przyjął (co nie przeszkodziło w późniejszym zamordowaniu go przez CzeKa).

Powstał Rząd Tymczasowy, na czele którego stanął książę Gieorgij Jewgieniewicz Lwow, szybko jednak zastąpiony przez eserowca, Aleksandra Fiodorowicza Kiereńskiego. Siedzibą rządu był Pałac Zimowy w Piotrogrodzie (czyli Sankt Petersburgu).

Pałac Zimowy Szpiegul OSS CSI

W wyniku bolszewickiego zamachu stanu, zwanego Rewolucją Październikową Pałac ten zajęto i aresztowano członków Rządu Tymczasowego. Stało się to 26 października (lub 8 listopada – według kalendarza gregoriańskiego).

To już mniej więcej wiesz co działo się w Rosji w omawianym przeze mnie okresie. I możemy przejść do meritum.

Po Rewolucji Lutowej, w pierwszym numerze „Biuletynu Rządu Tymczasowego” opublikowanego 5 marca 1917 r. Opublikowano dekret Rządu Tymczasowego: „Rząd Tymczasowy zdecydował: powołać wysoką komisję śledczą w celu zbadania nielegalnych działań byłych ministrów, dyrektorów wykonawczych i innych wyższych urzędników departamentów cywilnych, wojskowych i marynarki wojennej”.

Nadzwyczajna Komisja Śledcza powołana została przy Ministrze Sprawiedliwości, w charakterze Prokuratora Generalnego i składa się z przewodniczącego, posiadającego uprawnienia zastępcy ministra sprawiedliwości oraz dwóch towarzyszy przewodniczącego i czterech członków mianowanych rozkazami Rządu Tymczasowego.

W skład komisji weszły osoby skierowane przez Ministra Sprawiedliwości w celu przeprowadzenia czynności śledczych.

Prace Komisji przede wszystkim zostały sfokusowane, czyli skoncentrowane, na Ochrance oraz udowodnieniu, iż głównym celem jej istnienia była prowokacja.

Carską policję polityczną bowiem rozwiązano i chciano ukarać winnych. I, jak zwykle na takich zakrętach historii, realnie wcale nie było pewne, czy w ogóle jakikolwiek filer (tajny detektyw), urzędnik policji, żandarm czy też tajny współpracownik popełnił jakiekolwiek przestępstwo.

Jeśli słuchasz regularnie OSS. Okiem Służb Specjalnych, to zapewne już wiesz, że założenie to (czyli, że praca Ochranki polegała jedynie na prowokacji) było całkowicie nieprawdziwe; bzdurne wręcz. Ale cóż… rewolucja to rewolucja. Szukano kozłów ofiarnych do złożenia na jej ołtarzu.

Murawiow Szpiegul OSS CSI

Na przewodniczącego Komisji mianowano Mikołaja Konastantynowicza Murawiowa, znanego obrońcę w procesach politycznych. Między innymi aktywnie bronił uczestników pierwszej rewolucji rosyjskiej 1905 roku oraz socjaldemokratów (czyli późniejszych bolszewików, mienszewików i trockistów). Sam uważał się za marksistę. Zmarł śmiercią naturalną w Moskwie roku 1936… W sumie zdążył przed Wielkim Terrorem.

Aktualnie jednak został przewodniczącym interesującej nas Komisji, z uprawnieniami zastępcy ministra sprawiedliwości.

Podzielono ją na trzy części:

    • śledczą, w skład której weszło dwudziestu śledczych prowadzących śledztwa, przesłuchania, odbierających wyjaśnienia oraz dokonujących przeszukań,
    • nadzorczą (obserwacyjną), składającą się z prawników. Był to niejako nadzór prokuratorski obserwujący i kierujący dochodzeniami wstępnymi,
    • oraz prezydium składającym się z osób zaufania publicznego.

Jak widzisz była to komisja poważna.

Powtórzę, iż z dzisiejszego punktu widzenia jej głównym problemem od samego początku było przyjęcia z góry założenia, iż winna jest Ochranka zajmująca się przede wszystkim prowokacjami wobec ruchu rewolucyjnego. Ale wówczas szczerze chciano uzdrowić cały system polityczno-społeczny. Albo przynajmniej uspokoić masy.

Komisja nie potwierdziła żadnych zarzutów pod adresem cara, carycy czy ministrów rządu carskiego – z wyjątkiem generała Władimira Aleksandrowicza Suchomlinowa, który do czerwca 1915 roku był ministrem wojny. Uznano go winnym nieprzygotowania armii rosyjskiej do wojny. W tej sprawie śledztwo toczyło się od 1916 roku.

Latem 1917 roku sam premier Kiereński musiał przyznać, że w działaniach Mikołaja II i jego żony nie ujawniono żadnego corpus delicti, czyli nie znaleziono dowodów, ani nawet poszlak, na podstawie których można by postawić wnioski dotyczące popełnienia przez nich jakichkolwiek przestępstw czy zaniedbań.

Kiereński Szpiegul OSS CSI

W efekcie Komisja nie mogła wnieść oskarżeń o korupcję byłych ministrów carskich, dyrektorów wykonawczych i innych najwyższych urzędników zarówno cywilnych, jak i wojskowych (w tym marynarki wojennej).

Całkiem niedawno natrafiłem na interesujący, współczesny artykuł Jurija Władymirowicza Warfoloiejewa w piśmie naukowym „Historia i Archeologia” Nr 2(22) z 2012 roku, pod tytułem „Wyniki działalności Nadzwyczajnej Komisji Śledczej Rządu Tymczasowego”. Autor analizuje wyniki jej działań dochodząc do wniosku, że jej ustalenia nie tylko zachowały swoją aktualność, lecz stały się znacznie bardziej pożądane i istotne w kontekście budowy legalnego państwa demokratycznego we współczesnej Rosji.

W ciągu swojego istnienia Komisja dokonała osiemdziesięciu ośmiu przesłuchań, które przeprowadziła z pięćdziesięcioma dziewięcioma świadkami, których można podzielić na cztery grupy:

    • ministrowie starego reżimu oraz zastępcy ministrów, senatorów i gubernatorów, a także generałowie,
    • dyrektorzy Departamentu Policji oraz generałowie żandarmi – liderzy poszukiwań politycznych,
    • osoby publiczne,
    • czarne charaktery (takie trochę łobuzy).

W załączniku do artykułu z transkrypcją tej audycji znajduje się imienny wykaz przyporządkowujący konkretne osoby do każdej z tych grup.

Prace Komisji nie zostały zakończone z powodu Rewolucji Październikowej, a jej materiały wykorzystał później bolszewicki Naczelny Trybunał Rewolucyjny Rosji Radzieckiej.

Przesłuchania ministrów carskich, generałów i dostojników prowadzono w Pałacu Zimowym i kazamatach Twierdzy Pietropawłowskiej. Zebrane materiały były przeogromne, a historia nie pozwoliła na opublikowanie nawet niewielkiej ich części.

Choć nie do końca.

Komisja na bieżąco przygotowywała stenogramy przesłuchań, których naczelnym redaktorem był (teraz uważaj pamiętając, jak to twórcy zmieniali percepcję ówczesnych ludzi) poeta:

Aleksander Aleksandrowicz Blok. On swoje spostrzeżenia z przesłuchań oraz notatki opublikował w formie książki „Ostatnie dni władzy cesarskiej”. Książka ta w nieco skróconej formie ukazała się w 1921 roku, w czasopiśmie Władimira Lwowicza Burcewa „Byłoje” pod tytułem „Ostatnie dni starego ustroju”.

Blok romantycznie Szpiegul OSS CSI

Zaś bolszewiccy władcy Rosji w latach 1924 – 27 wydali siedem tomów zeznań przed Nadzwyczajną Komisją pod zbiorczym tytułem „Upadek carskiego reżimu”.

Przypominam Ci, iż w 1927 roku władza radziecka utajniła wszystkie dokumenty okresu carskiego imperium związane z Ochranką. Mówiłem o tym w poprzedniej audycji podcastu OSS. Okiem Służb Specjalnych.

W załączniku do artykułu z transkrypcją tej audycji zamieszczę szczegółowy wykaz przesłuchań w poszczególnych tomach.

WSZECHROSYJSKIE DELEGATY

O tym, jak komisja śledcza rozumiała swoje zadanie, jak prowadziła swoją pracę i jakie osiągnęła rezultaty, można przeczytać w raporcie jej przewodniczącego, Murawiowa, na posiedzeniu Wszechrosyjskiego Zjazdu Rad Delegatów Robotniczych i Żołnierskich:

Towarzysze, moja krótka relacja, jeśli to możliwe, o pracy nadzwyczajnej komisji śledczej, która istnieje od dłuższego czasu i o której działalności powinniście wiedzieć więcej, niż można się dowiedzieć z fragmentarycznych notatek, które przekazujemy gazetom, powinna być małym wstępem.

(…) Chciałbym teraz wyjaśnić wszystkie nieporozumienia, które możesz mieć w związku z działalnością komisji, która z konieczności, ze względu na wyznaczone przez nią zadania, powinna być wykonywana nieco potajemnie.

(…) Wiecie, że od pierwszych dni zwycięstwa rewolucji Rząd Tymczasowy wpadł na pomysł powołania nadzwyczajnej i wyjątkowej komisji śledczej, która wyeliminowałaby grzechy starego reżimu.

Sami rozumiecie, towarzysze, że ta praca w takim otoczeniu mogłaby być nieograniczona, dlatego chcąc nie chcąc, konieczne było ograniczenie zadań tej komisji. To pierwsze ograniczenie leży w samym zadaniu tej komisji. Naszym zadaniem jest zlikwidowanie starego reżimu. Ale nawet to zadanie – osądzenie przedstawicieli starego reżimu – byłoby bardzo trudne. Komisja śledcza, zwana najwyższą, z konieczności ograniczyła swoje zadania tylko do najwyższych urzędników państwowych. Pod swoją jurysdykcję, zgodnie ze swoją nazwą, wzięła tylko osoby z trzech pierwszych klas, tylko najwyższych dostojników upadłego imperium.

(…) Z punktu widzenia komisji, która, jak mi się wydaje, pokrywa się z punktem widzenia rewolucyjnego ludu, niezwykle ważne było uderzenie ich własną bronią tych osób starego reżimu, postawienie ich w takiej sytuacji, jakiej nie mogliby powiedzieć rewolucyjnej demokracji, że są osądzani za to, co nie było zabronione w ich czasach i co zostało zakazane dopiero od momentu, w którym wkroczyliście na arenę historii świata. Do tego materiału podchodzimy, towarzysze, z taką ostrożnością w tworzeniu tych procesów.

Procesy te są wyjątkowe nie tylko ze względu na same zbrodnie popełnione przez stary reżim, ale także dlatego, że przynajmniej w ciągu ostatniego stulecia nie było w historii świata takiego procesu, w którym nie poszczególni ministrowie, ale całość powinna być sądzona i odbyć należną karę. Cała Rada Ministrów.

Zjazd Szpiegul OSS CSI

(…) Wszelkie działania władzy rządowej starego reżimu, z punktu widzenia ówczesnego prawa, okazały się naruszeniem tego prawa. Są całe wydziały, które nie mogłyby przeżyć ani dnia bez przestępstw. Jest cały departament – Ministerstwo Spraw Wewnętrznych – w którym żaden z najwyższych szczebli tego wydziału nie mógł wykonywać swojej pracy bez łamania obowiązujących przepisów. Przecież wiecie, że MSW miało wydział policji – zarys jego pracy przedstawię nieco poniżej – i zrozumiecie, że jeśli w wyniku tych prac dojdzie do tego gnicia, to cały system jest złośliwy i zbrodniczy.

(…) Jeden z wniosków naszej komisji jest następujący. Wiecie, że za moment rewolucji przyjmujemy ten moment, w którym ludzie wyrwali przedstawicielowi najwyższej władzy przywłaszczoną sobie władzę. I oto ciekawa obserwacja, którą można wywnioskować z materiałów naszej pracy. Okazuje się, że sama najwyższa władza w ostatnich miesiącach starego reżimu stopniowo przekazywała część swoich suwerennych praw w ręce ministrów lub ich wyższych urzędników.

(…) Oto przykład z działań Ministerstwa Sprawiedliwości: z licznych wsi i wsi państwa rosyjskiego do przedstawicielstwa najwyższej władzy napływały prośby o ułaskawienie. Okazuje się, że w wielu przypadkach władze już wcześniej delegowały ministrowi prawo do odrzucenia tego ułaskawienia. Pozwólcie, że opowiem wam jeszcze jedną małą chwilę gry z Dumą, która być może pozostanie w waszej pamięci. To była gra z III Dumą Państwową. Wiecie, że zanim powstała i narodziła się ta trzecia Duma, organizowano systematyczne procesy karne zarówno dla Pierwszej (…), jak i Drugiej Dumy (…).Twórcy projektu tej III Dumy Państwowej, [którzy] sami stworzyli założenia jej istnienia (…) nazwali projekt bezwstydnym w zaniedbaniu interesów ludu. (…) I zaczęli bawić się samą Dumą, dążąc pod każdym względem do jednego – do wdrożenia takiego systemu, jaki poprzedzał system z lat 1905-1906. (…) Zaczęli sztucznie nie zwoływać Dumy Państwowej, zaczęli sztucznie skracać jej obrady.

(…) Zbytnio zwlekałbym z twoją uwagą, gdybym zajął się działalnością wydziału policji. To kompletna zbrodnia. (…) Wszyscy, towarzysze, żyliśmy w starym reżimie i wszyscy wiedzieliśmy, że w policji dzieje się coś strasznego. (…) Mam przed sobą dokument, który jest statutem swobody wydziału policji i stanowi o jego bezprawiu. Dokument ten nosi nazwę „Instrukcje dotyczące organizacji i prowadzenia nadzoru wewnętrznego w wydziałach żandarmerii i wydziałach poszukiwań”. Przy tworzeniu tego podręcznika brały udział całe pokolenia oddane policji. Wszyscy stopniowo ulepszali ten system. Najnowsza edycja, dzieło najbardziej perwersyjnej i zbrodniczej, moim zdaniem, fantazji leży przede mną:

Jedynym całkowicie niezawodnym sposobem zapewnienia dopływu informacji do organów poszukiwawczych o pracy rewolucyjnej są agenci wewnętrzni [tajni współpracownicy]. Wszelkie aspiracje poszukiwań politycznych powinny mieć na celu wyjaśnienie centrum organizacji rewolucyjnych i zniszczenie ich w momencie ich największego rozwoju. Dlatego w celu odkrycia jakiejś drukarni lub przechowywanej w magazynie broni, nie powinniśmy przerywać poszukiwań”.

(…) Znacie, towarzysze, przypadek socjaldemokraty, deputowanego IV Dumy Malinowskiego; gdzieś go zwerbowali, prowadzili od dołu do góry, dość świadomie uczynili go członkiem Dumy, usunęli wszelkie przeszkody na jego drodze. Zaaranżowali mu wyjazdy do Rosji, pozwolili mu wyjechać za granicę, a rozumiecie towarzysze, ile z punktu widzenia obowiązującego wówczas prawa wielkich i małych zbrodni popełnił wokół siebie podczas podróży i ile niezliczonych ludzi zabił.

Wracam do dokumentów:

Za najbardziej odpowiednie do rekrutacji do pracy w agencji można uznać następujące kategorie: aresztowani za sprawy polityczne, rewolucjoniści o słabej woli, rewolucjoniści w ogóle rozczarowani lub obrażeni przez partię, a także borykający się z finansami, uciekający z wygnania, wcześniej prześladowani itp. (…) W przypadku powodzenia ich rekrutacji na współpracownika konieczne jest podjęcie, w porozumieniu z nadzorem prokuratorskim, działań zmierzających do usunięcia ze śledztwa takich protokołów przesłuchań, które mogą zniweczyć jego ochronę”.

Rozumiecie? Tutaj Departament Sprawiedliwości pracuje wspólnie z Departamentem Spraw Wewnętrznych.

(…) A na listach agentów policji widzimy osoby, które w tym czasie otrzymywały podwyższone pensje, ale były w więzieniu przez kilka miesięcy, a były nawet pojedyncze przypadki, gdy taki agent uznał za konieczne i opłacalne przebywanie w więzieniu dla skazanych przez kilka lat.

(…) Pozwolę sobie na tym skończyć … Towarzysze, kiedy my, prawnicy, z przerażeniem zapytaliśmy ministrów i ich towarzyszy, na jakim prawie oparliście swoje działania, powiedzieli: nie ma takiego prawa, ale tak postępował mój poprzednik i ich krewni. A kiedy zostali aresztowani, z powodu przestępstwa przed komisją, powiedzieli: dlaczego angażujecie jednego ministra, a drugiego nie? Musieliśmy ich uspokoić, mówiąc: czekajcie, przyjdzie kolej na wszystkich.

(…) Wiecie, że w naszej komisji mamy departament wojskowy i morski. Tutaj, towarzysze, uderzająca jest obojętność na sprawę armii.

(…) Mamy 25 śledczych-techników w głównej komisji, posiadających wiedzę, doświadczenie, znających się na pracy. Są całkowicie niezależni, muszą przestrzegać prawa, w imię zasady, której zobowiązaliśmy się przestrzegać – bić wrogów własną bronią. Następnie są obserwatorzy, to jest element publiczny, to młodzi adwokaci, a jednocześnie osoby publiczne, które dbają o to, by nie przegapić niczego, co jest interesem publicznym, wskazują, co może mieć interes polityczny. Następnie na czele komisji stoi prezydium, które składa się z dwóch części: publicznej i państwowej. Część państwowa składa się z senatorów i innych osób z wydziału sądownictwa, część publiczną reprezentuje Rodiczew z byłej Dumy Państwowej, akademik Oldenburg i wreszcie przedstawiciele Komitetu Wykonawczego Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich.

(…) Prowadzimy szerokie śledztwo polityczne, z tego punktu widzenia nie tracimy z oczu naszych zadań historyczno-politycznych, ale jednocześnie ta korelacja nada naszym przyszłym procesom ogromne znaczenie i zainteresowanie, nada im olbrzymią treść społeczno-polityczną.

(…) Towarzysze, prowadzimy poważną sprawę – kryminalną ocenę osób, które naruszyły obowiązujące pod nimi prawo, a także źle byłoby czynić jakiekolwiek odpusty w tym zakresie.

(…) Taki jest punkt widzenia naszej komisji, to jest to, co zrobiliśmy. Uważamy, że musimy pracować nad tą sprawą z wielką cierpliwością. Musimy dogłębnie zbadać sprawę. Musimy zadbać o to, aby byli oceniani mądrze i mądrze oskarżani, jeśli ich wina zostanie udowodniona. I niewątpliwie zostanie to potwierdzone. Tylko takie powściągliwe, głębokie, spokojne, powiedziałbym, dostojne nastawienie – wasze i innych grup ludzi – do tych procesów, godne jest tych wielkich wydarzeń, w których uczestniczymy, największej rewolucji na świecie, jaką wy i wasi bracia dokonaliście”.

Słowa, które przewodniczący Murawiow wypowiedział były mocne. Lecz efektem pracy Komisji nie był ani jeden proces sądowy. Nie liczę bowiem sprawy Suchomlinowa, gdyż materiał na nią zebrano jeszcze w czasach poprzedniego, carskiego reżimu.

Blok w Komisji Szpiegul OSS CSI

TEMATYKA PRZESŁUCHAŃ

Analiza wszystkich siedmiu tomów pozwala na przypisanie tematyki wszystkich zeznań i wyjaśnień do jednego z dwunastu tematów:

    • Stosunek władz do realizacji manifestu z 17 października i do podstawowych ustaw 1906 roku. A konkretnie:
      • stłumienie i likwidacja ruchu rewolucyjnego w 1905 roku,
      • projekty restauratorskie i chęć ich realizacji,
      • ustawa z 3 czerwca oraz historia (czyli przyczyny i motywy) jej publikacji
      • wykorzystanie i ograniczenia stosowania praw podstawowych.
    • Władza i instytucje ustawodawcze. Szczegółowo zaś:
      • rząd i Duma Państwowa: organizacja wyborów i popełnione nadużycia,
      • zwoływanie posiedzeń Dumy i przerwy w obradach,
      • rozwiązania Dumy i puste dekrety,
      • ściganie deputowanych Dumy oraz tryb wszczęcia prześladowań i usunięć z Dumy,
      • tajny nadzór nad Dumą,
      • rząd i mianowani członkowie państwa.
    • Prasa i cenzura. Szczegóły:
      • rodzaje i formy nacisku rządu na prasę: stosowanie cenzury wojskowej do celów polityki wewnętrznej,
      • kwestia cenzurowania dokumentacji Dumy Państwowej i publikowania przemówień w prasie,
      • prasa rządowa i wsparcie dla prasy prawicowej (Dyrekcja Generalna ds. Prasowych, Departament Policji, tajne fundusze),
      • projekty o wywieraniu presji ekonomicznej na prasę ze względów politycznych (projekt stworzenia imponującej spółki akcyjnej i przekupienia postępowych pracowników prasy),
      • wpływ na prasę zagraniczną.
    • Władza i organizacja sił demokratycznych. Czyli:
      • organizacje rządowe i robotnicze (polityczne, zawodowe, grupy robocze w ramach komitetów wojskowo-przemysłowych itp.),
      • organizacje rządowe i publiczne (Wszechrosyjski Związek Ziemski, Wszechrosyjski Związek Miast, Komitety Wojskowo – Przemysłowe itp.).
    • Władza w ostatnich dniach reżimu. Szczegóły:
      • plan walki z ruchem rewolucyjnym i środki przygotowawcze,
      • walka zbrojna ze zrewolucjonizowanym ludem.
    • Sąd jako narzędzie dawnego reżimu. Chodzi o:
      • dobór personelu i naruszenie zasady nieusuwalności (mianowanie, odwołanie i przenoszenie urzędników departamentu),
      • wymogi wobec urzędników sądowych i naciski ze strony Ministerstwa Sprawiedliwości na sąd oraz na niezależność sędziów (kontrole izb sądowych),
      • sprawy ingerencji Ministerstwa Sprawiedliwości i ich wpływ na przebieg poszczególnych spraw,
      • oświadczenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ułaskawienia lub złagodzenia losu skazanych
      • uprzywilejowane kategorie skazanych:
        • skazani w sprawach politycznych, a także osoby, dla których ulga została zainicjowana przez ławę przysięgłych,
        • uczestnicy zamieszek,
        • członkowie Związku Narodu Rosyjskiego,
        • funkcjonariusze, a w szczególności policjanci, którzy popełnili przestępstwa przy tłumieniu niepokojów rolniczych,
        • inni, skazani za gwałt itp,
      • sądy wojskowe i kara śmierci,
      • więzienia, katorga i wygnania (kary cielesne dla więźniów politycznych).
    • Polityka wewnętrzna starego rządu. Szczegóły:
      • rząd i samorządy,
      • rząd i ruch robotniczy
      • organizacje rządowe i prawicowe,
      • problemy z żywnością,
      • pomoc uchodźcom.
    • Departament Policji. Szczegóły:
      • ogólna charakterystyka jego działalności: organy śledztwa politycznego,
      • system dochodzeń politycznych: Nadzór Zewnętrzny i Obserwacja Wewnętrzna,
      • cechy osobiste,
      • policja i prowokacja: system ogólny (tajne instrukcje, okólniki, edukacja żandarmów, wyniki audytów żandarmerii i służb bezpieczeństwa),
      • przypadki indywidualne (Azef, Malinovsky, itd.),
      • ogólne rozpracowywanie ruchu rewolucyjnego i opozycyjnego przez Departament Policji oraz próby wpływania na partie,
      • Departament Policji i sąd: brak wszczęcia lub umorzenia spraw sądowych w związku z konspiracją polegającą na ukrywaniu tajnych źródeł lub funkcjonariuszy policji,
      • wytyczne Departamentu Policji dla żandarmów w sprawie ich zeznań przed organami wymiaru sprawiedliwości i przed sądem,
      • występowanie Ministra Spraw Wewnętrznych o ułaskawienie skazanych prowokatorów i tajnych pracowników,
      • ukrywanie tajnych pracowników poszukiwanych przez władze sądownicze,
      • rola Departamentu Policji w poszczególnych sprawach sądowych,
      • tajne fundusze Departamentu Policji i ich wydatki,
      • wsparcie dla organizacji prawicowych i poszczególnych postaci z ruchu prawicowego, w szczególności prawicowych członków Dumy Państwowej i Rady Państwa,
      • nadużywanie tajnych i innych funduszy (przywłaszczanie, wydawanie tych kwot na inne cele itp.),
      • indywidualne nadużycia.
    • Polityka rządu w kwestii narodowej. Szczegóły:
      • charakterystyka ogólna,
      • kwestia polska,
      • kwestia żydowska,
      • walka z dominacją niemiecką.
    • Rząd i wojna. Chodzi o:
      • ogólny upadek władzy i działalność Rady Ministrów,
      • działalność Ministerstwa Wojny,
      • nadużycia zwolnień ze służby wojskowej,
      • stosunki władz najwyższych z Niemcami.
    • Naruszenie nienaruszalności korespondencji. Szczegóły:
      • jak korzystano z materiałów perlustracyjnych.
    • Ekstremalne organizacje prawicowe. Czyli:
      • prawicowe środowiska członków Rady Państwa i innych dygnitarzy,
      • Związek Narodu Rosyjskiego.

Tak przedstawia się schematyczna zawartość materiału historycznego, który można wyodrębnić z przesłuchań i zeznań świadków przed Komisją.

Blok w mundurze Szpiegul OSS CSI

I jeszcze jedno ważne ustalenie Komisji: łączna liczba pracowników Ochranki wynosiła mniej niż tysiąc osób, z czego dwieście pracowało w Petersburgu. W większości województw nie było więcej niż 2-3 pracowników wydziału bezpieczeństwa. Oprócz tego oficjalnego personelu carska policja polityczna miała również specjalnych detektywów (filerów) prowadzących inwigilację zewnętrzną oraz tajnych współpracowników wysyłanych do partii politycznych.

PROJEKT

Na zakończenie, jak obiecałem, mam dla Ciebie interesującą propozycję współpracy przy wyjątkowym projekcie! Tak przynajmniej myślę. I od razu zaznaczam, że chodzi o działanie pro publico bono, czyli dla dobra publicznego. Czyli nie zarobimy na tym. Ale i nie stracimy ani grosza.

Najpierw wskażę do kogo kieruję tą ofertę, a później wyjaśnię o co chodzi, OK?

Poszukuję osób, które przynajmniej choć trochę znają język rosyjski oraz potrafią posługiwać się współczesną technologią informacyjną – a konkretnie to Google i translatorem Google.

A przede wszystkim mogą poświęcić swój czas na udział w tym projekcie!

Projekt, czyli co? – to zapewne Cię intryguje. Sprawa jest prosta: proponuję przetłumaczyć wszystkie siedem tomów na język polski i udostępnić je w formie online dla wszystkich zainteresowanych w ramach odrębnego serwisu www.

Możemy to zrobić zgodnie z prawem, gdyż materiały te przeszły już do domeny publicznej w Rosji zgodnie z art. 1281 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej oraz w krajach, w których czas ochrony praw autorskich obowiązuje przez całe życie autora plus 70 lat lub mniej.

Jeśli jesteś zainteresowany udziałem w tym projekcie, to napisz do mnie na adres:

kontakt@szpiegul.pl

lub skorzystaj z formularza na Blogu.

W tytule wpisz tylko „Projekt Ochranka”.

Zbierzmy zespół, ustalmy zasady pracy, terminy – i do roboty!

Co Ty na to?

A jeśli nie Ty, to może znasz kogoś, kto byłby zainteresowany?

Przed nami podróż przez jakieś trzy i pół tysiąca stron materiałów do tłumaczenia i redakcji tekstu. I to jakiego: wszystko z pierwszej ręki o szczegółach pracy carskiej policji politycznej.

Sam tego nie obrobię… A na pewno nie w krótkim okresie czasu.

A uważam, że warto byłoby to udostępnić wszem wobec i każdemu z osobna!

Upadek carskiego reżiomu Szpiegul OSS CSI

I na dziś byłoby to na tyle.

Praca służb i ich agentur nie zmienia się z upływem lat.

Także ta, związana z pracą wszelkich komisji śledczych, które niby próbują coś wyjaśnić, a robią wszystko by udowodnić wnioski już postawione. Wtedy zwykle nic nie wychodzi z dochodzenia do prawdy… poza materiałami, które pozostają po takich komisjach. A bywa, że sama ich treść jest po prostu genialna…

Jeśli słuchasz tego podcastu, to już o tym wiesz.

Jeśli masz jeszcze jakiekolwiek wątpliwości, to zapraszam Cię na dalsze audycje.

Jeśli ich nie masz – to zapraszam Cię tym bardziej.

A ten odcinek zakończę.

I mam ogromną prośbę: polecaj OSS. Okiem Służb Specjalnych wszystkim swoim znajomym. Po tej audycji podeślij link choć jednemu! Opowiedz, proszę, o tym podcaście.

Tylko tak dotrze on do wszystkich zainteresowanych.

A przecież warto!

Kolejna audycja Okiem Służb Specjalnych już za tydzień.

Do usłyszenia.

Szpiegul.pl

Okiem Służb Specjalnych

Cześć!

ZAŁĄCZNIK 01. Świadkowie Komisji

Cztery grupy świadków Komisji:

    • ministrowie starego reżimu:
      • M.A. Beljajew, N.D. książę Golicyn, I.L. Goremykin, N.A. Dobrowolski, P.N. Ignatiew, V.N. Kokowstow, A.A. Makarow, N.A. Maklakow, A.N. Naumow, N.N. Pokrowski, A.A. Poliwanow, A.D. Protopopow, G.E. Rein, W.B. hrabia Fredericks, A.A. Chwostow, A.N. Chwostow, B.W. Szturmer, D.S. Szuwajew, I.G. Szczeglowitow, N.B. książę Szczerbatow oraz zastępcy ministrów, senatorów i gubernatorów: A.N. Werewkin, W.M. książę Wołkoński, W.F. Dżunkowski, S.E. Kryżanowski, I.N. Ładyszewski, A.W. Ljadow, A.A. Neratow, N.V. Plewe, A.A. Reinbot, N.D. Czaplin, a także generałowie: N.I. Iwanow oraz S.S. Chabałow,
    • dyrektorzy Departamentu Policji, generałowie żandarmi, czyli liderzy poszukiwań politycznych:
      • S.P. Beletski, A.T. Wasiliew, S.E. Wissarionow, A.W. Gerasimow, I.M. Zołotarew, K.D. Kafafow, E.K. Klimowicz, M.S. Komissarow, P.G. Kurłow, A.I. Spiridowicz i M.I. Trusewicz, M.W. Rodzianko
    • osoby publiczne:
      • W.L. Burcew, S.I. Wielopolski, F.A. Gołowin, A.I. Guczkow, A.R. Lednicki, N.E. Markow, P.N. Miljukow, M.V. Czelnokow, N.S. Czkenidze, A.I. Szingarew.
    • czarne charaktery:
      • M.M. książę Andronikow, komendant pałacu W.N. Wołejkow, A.A. Wyrubowa, ogólny historiograf D.N. Dubenski, O.N. Loktina, I.F. Manasewicz-Manjulow.

ZAŁĄCZNIK 02. Wykaz opublikowanych przesłuchań

Upadek carskiego reżimu” tom I (1924 rok, 465 stron)

    • Przesłuchania:
      • Aleksieja Nikołajewicza Chwastowa z dnia 18 marca
      • gen. E.K. Klimowicza z dnia 19 marca
      • Aleksandra Dmitrijewicza Protopopowa z dnia 21 marca
      • S.S. Chabałowa z dnia 22 marca
      • A.T. Wasiliewa z dnia 22 marca
      • Borysa Władimirowicza Sturmera z dni: 22 i 31 marca
      • Włodzimierza Lwa Burcerwa z dnia 1 kwietnia
      • A.N. Naumowa z dni: 4 i 8 kwietnia
      • M.M. Andronikowa z dnia 6 kwietnia
    • Wyjaśnienia:
      • A.T. Wasiliewa z dnia 22 marca

Upadek carskiego reżimu” tom II (1925 rok, 448 stron)

    • Przesłuchania:
      • Aleksandra Dmitrijewicza Protopopowa z dni: 8, 14 i 21 kwietnia
      • M.M. księcia Andronikowa z dnia 8 kwietnia
      • A.T. Wasiljewa z dnia 8 kwietnia
      • N.A. Dobrowolskiego z dni: 8 i 21 kwietnia
      • I.F. Manusewicza-Manuilowa z dni: 8 i 10 kwietnia
      • Aleksandra Aleksandrowicza Makarowa z dnia 14 kwietnia
      • K.D. Kafafowa z dnia 14 kwietnia
      • generała M.A. Baljajewa z dni: 17 i 19 kwietnia
      • księcia Golicyna z dnia 21 kwietnia
      • I.G. Szczeglawitowa z dni: 24 i 26 kwietnia

Upadek carskiego reżimu” tom III (1925 rok, 511 stron)

    • Przesłuchanie:
      • generała A.W. Gierasimowa z dnia 26 kwietnia
      • generała Aleksandra Iwanowicza Spiridowicza z dnia 28 kwietnia
      • generała W.N. Wołejkowa z dnia 28 kwietnia
      • Nikołaja Aleksiejewicza Maklakowa z dnia 1 maja
      • generała Michaiła Stepanowicza Komissarowa z dnia 4 maja
      • generała Pawła Grigorijewicza Kurlowa z dnia 6 maja
      • M.I. Trusewicza z dnia 4 maja
      • Anny Aleksandry Wyrubowej z dnia 6 maja
      • Stiepana Pietrowicza Bieleckiego z dni: 15, 17 i 19 maja
      • Iwana Logginowicza Goremykina z dnia 15 maja
      • O.A. Lachtina z dnia 24 maja
      • Sergieja Ewlampiewicza Wissarionowa z dnia 24 maja
      • Nikołaja Siemionowicza Czkenidze z dnia 29 maja

Upadek carskiego reżimu” tom IV (1925 rok, 531 stron)

    • Dodatkowe wyjaśnienia:
      • Aleksandra Dmitrijewicza Protopopowa [19]
      • Stiepana Pietrowicza Bieleckiego [6 wyjaśnień w 28 częściach]

Upadek carskiego reżimu” tom V (1926 rok, 479 stron)

    • Przesłuchania:
      • Gieorgija Ermolajewicza Reina z dnia 29 maja
      • Władimira Borysowicza hrabiego Fredericksa z dnia 2 czerwca
      • Ignatija Michajłowicza Zołotarewa z dni: 2 i 7 czerwca
      • generała Władmimira Fiodorowicza Dżunkowskiego z dni: 2 i 7 czerwca
      • Borysa Władimirowicza Sturmera z dnia 14 czerwca
      • Nikołaja Aleksiejewicza Maklakowa z dni: 14 i 21 czerwca
      • Sergieja Ewlampiewicza Wissarionowa z dnia 17 czerwca
      • Aleksandra Dmitrijewicza Protopopowa z dni: 17 i 21 czerwca
      • Stiepana Pietrowicza Bieleckiego z dnia 21 czerwca
      • Michaiła Wasiliewicza Czelnokowa z dnia 28 czerwca
      • generała Nikołaja Judowicza Iwanowa z dnia 28 czerwca
      • Nikołaja Nikołajewicza Pokrowskiego z dnia 30 czerwca
      • Fiodora Aleksandrowicza Gołowina z dnia 30 czerwca
      • Siergieja Eframowicza Kryżanowskiego z dnia 10 lipca
      • A.A. Chwostowa z dnia 12 lipca

Upadek carskiego reżimu” tom VI (1926 rok, 418 stron)

    • Przesłuchania:
      • Pawła Nikołajewicza hrabiego Ignatiewa
      • Sigmunta Iosifowicza hrabiego Wielopolskiego z dnia 14 lipca
      • Nikołaja Wiaczesławowicza Plewe z dnia 14 lipca
      • A.N. Chwostowa z dnia 17 lipca
      • Anatolija Anatoliewicza Reinbota z dnia 17 lipca
      • Włodzimierza Michajłowicza księcia Wołkońskiego z dnia 19 lipca
      • Iwana Nikołajewicza Łodyżeńskiego z dnia 19 lipca
      • Nikołaja Ewgieniewicza Markowa z dnia 24 lipca
      • Anatolija Anatoliewicza Neratowa z dnia 24 lipca
      • A.N. Werewkina
      • Aleksandra Iwanowicza Guczkowa z dnia 2 sierpnia
      • Pawła Nikołajewicza Miljukowa z dni: 7 i 9 sierpnia
      • generała Dmitrija Nikołajewicza Dubeńskiego z dnia 9 sierpnia

Upadek carskiego reżimu” tom VII (1927 rok, 481 stron)

    • Przesłuchania:
      • Andrieja Iwanowicza Szingarewa z dnia 21 sierpnia
      • Nikołaja Nikołajewicza Czaplina z dnia 21 sierpnia
      • Fiodora Aleksandrowicza Gołowina z dnia 21 sierpnia
      • generała Aleksieja Andriejewicza Poliwanowa z dni: 25 sierpnia i 20 września
      • Władimira Nikołajewicza hrabiego Kokowcowa z dnia 25 sierpnia
      • Michaiła Władimirowicza Rodzianko z dnia 4 września
      • N.B. księcia Szczerbatowa z dnia 27 września
      • A.R. Lednickiego z dnia 27 września
      • Aleksandra Wasiljewicza Ljadowa z dnia 11 października
      • generała D.S. Szuwajewa z dnia 11 października

NA ZAKOŃCZENIE

Aby niczego nie przegapić przypominam, że…
jeśli interesuje Cię tematyka Bloga:

A tymczasem…

Do zaczytania!

Szpiegul

O KIM I O CZYM NAPISAŁEM W ARTYKULE

    • OSOBY:
      • GIEORGIJ JEWGIENIEWICZ LWOW
      • ALEKSANDER FIODOROWICZ KIEREŃSKI
      • MIKOŁAJ KONSTANTYNOWICZ MURAWIOW
      • JURIJ WŁADIMIROWICZ WARFOLOJEIEW
      • ALEKSANDER ALEKSANDROWICZ BLOK
      • JEWNO FISZELEWICZ AZEF
      • ROMAN WACŁAWOWICZ MALINOWSKI
    • INNE:
      • OCHRANKA (OCHRANA, WYDZIAŁ BEZPIECZEŃSTWA, DEPARTAMENT BEZPIECZEŃSTWA)
      • DEPO (DEPARTAMENT POLICJI)
      • KORPUS ŻANDARMÓW
      • TAJNI WSPÓŁPRACOWNICY (OBSERWACJA WEWNĘTRZNA OCHRANKI, TAJNI AGENCI)
      • REWOLUCJONIŚCI (SOCJALIŚCI – REWOLUCJONIŚCI, SOCJALDEMOKRACI: MIENSZEWICY, BOLSZEWICY, TROCKIŚCI)
      • REWOLUCJA 1905 ROKU
      • REWOLUCJA LUTOWA 1917
      • REWOLUCJA PAŹDZIERNIKOWA 1917
      • CZEKA
      • NADZWYCZAJNA KOMISJA ŚLEDCZA RZĄDU TYMCZASOWEGO
      • RZĄD TYMCZASOWY
      • CENZURA (CENZORZY, PETERSBURSKI KOMITET CENZURY, KOMITET GŁÓWNY CENZURY, PETERSBURSKI KOMITET DS. PRASOWYCH, GŁÓWNA KOMISJA CENZURY WOJSKOWEJ)
      • MINISTERSTWO EDUKACJI PUBLICZNEJ
      • MINISTERSTWO SPRAW WEWNĘTRZNYCH
      • PAŁAC ZIMOWY
      • NACZELNY TRYBUNAŁ ROSJI RADZIECKIEJ
      • WSZECHROSYSJKI ZJAZD RAD DELEGATÓW ROBOTNICZYCH I ŻOŁNIERSKICH

ARTYKUŁY O PODOBNEJ TEMATYCE

Piotr Herman

Serdecznie Cię witam!!! I przy okazji: Tak, to ja jestem na tym zdjęciu ? Piszę o służbach mniej lub bardziej tajnych, gdyż doskonale rozumiem ich specyfikę. Tak się bowiem składa, że zanim zostałem szkoleniowcem Wywiadu Bezpieczeństwa Biznesu CSI (Corporate Security Intelligence) byłem oficerem polskich służb specjalnych. A obecnie przekazuję praktyczną wiedzę i umiejętności niezbędne dla biznesowych: researcherów (czyli wywiadowców), analityków (i to nie tylko wywiadowczych), bezpieczników (czyli wszelakich specjalistów ds. bezpieczeństwa) oraz strategów biznesowych (co oznacza również menadżerów i kierowników różnego autoramentu, a także top managementu). I na tym zarabiam. A Blog i podcasting to moje prezenty dla Ciebie ?

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.